Сяргей Дубавец: Стрэлкі на гадзінніку гісторыі можа прымусіць ісці толькі культура

Для даведкі. Беларуская спеўна-драматычная майстроўня (1980-1984) ставіла мэтай адраджэнне ў гарадскім асяроддзі беларускай народнай абраднасці, святаў. Удзельнікі майстроўні вывучалі народныя песні, ладзілі святы Калядаў, гукання вясны, Купалля ў Мінску, Заслаўі, Вязынцы, праводзілі дабрачынныя акцыі, выступалі з канцэртамі, лекцыямі, гутаркамі. Майстроўня спалучала спеўна-фальклорную дзейнасць з культурна-асветніцкай і палітычнай, а адраджэнне беларускай народнай культуры разглядала як аптымальную форму выхавання нацыянальнай свядомасці.

 

Стосік экземпляраў нядаўна выдадзенай кнігі  Сяргея Дубаўца “Майстроўня. Гісторыя аднаго цуда” быў распаўсюджаны сярод прысутных. Аўтар сказаў некалькі словаў пра кнігу і яе герояў, нагадаў, што хацеў бы больш адказваць на пытанні публікі, а потым працягнуў думку пра спыненасць часу:

 

- Дык што можа зрушыць стрэлкі на гадзінніку часу гісторыі? – спыталі ў залі.

 

-Патрэбна, каб нешта адбывалася ў сферы культуры, - адказаў Дубавец.

 

Без культурнага штуршка, культурніцкага руху немагчымыя змены ў краіне, згадзіўся з выступоўцам старшыня Рады міжнароднага кансорцыюму “ЕўраБеларусь” Уладзімір Мацкевіч і прапанаваў выступоўцу распавесці нешта натхняльнае. Дубавец як удзельнік Майстроўні ўжо спрычыніўся да таго, каб даць штуршок стрэлкам на гадзінніку гісторыі. А людзі, якія прыйшлі на лекцыў у галерэю “Ў”, відавочна жадалі пачуць прапановы лектара, як гэта можна зрабіць. Да чаго трэба звярнуцца сёння, каб выклікаць такую ж хвалю нацыянальнага беларускага ўздыму, якую выклікала Майстроўня ў 1980-я?

 

- Да таго ж самага – да народных спеваў, - сказаў Сяргей Дубавец. – Яны абуджаюць тысячагадовую падсвядомую памяць, гэта космас. Спяваць разам – гэта будаваць грамадства. Людзі, якія разам спяваюць, могуць зрабіць што заўгодна. Чаму перасталі дзяцей у школах вучыць народным спевам? Гэта робіцца наўмысна, напэўна таму, што камусьці так патрэбна. Бо калі дзеці вырастуць, яны заспяваюць ужо зусім іншыя песні.

 

Нажаль, больш шчыльна звярнуцца да тэмы лекцыі не вельмі атрымалася. Не адбылося тое напружанне ў камунікацыі і дыялогу, з якога нешта вынікае і прымушае памянёны гадзіннік гісторыі ісці. Тое, што мелася быць лекцыяй, пераўтварылася ў нешта накшталт творчай сустрэчы з чытачамі і прэзентацыю кнігі пра Майстроўню.