Павук (ахвяры і каты)

Пляце свой нерат някідкі

Сусед мой даўні, павук.

Чакае, схаваўшыся ў слівах,

Каб выскачыць раптам імкліва

На мухі даверлівай гук.

Хіба гэты свет перайначыш?

І вось муха ў нераце плача,

Павук жа ізноў на піры.

Блішчыць павуцінка на сонцы,

І вабіць у пастку бясконца

Хмары ліхой жамяры.

Раз-пораз мы бачымся, браце,

З табою, калі я ня ў хаце,

А йду да цябе пад страху.

Вось каб у цябе, паляўнічы,

Цярпеньня хоць крупку пазычыць…

Ды толькі прасіць не магу.