Памяцi

навальнічны травень патанае ў леце

прарастаюць кветкі стужкі і вянкі

завісае памяць на тваім куплеце

тапалёвым пухам падаюць радкі

я далей катую памяць-самабранку

і яна такі мне вобраз выдае

ля ўнівэрсытэта проста каля ганка

барадаты рыцар уначы пяе

хтось адной далоняй з пляшкі выбіў корак

ты сьпяваў гадзіну а магчыма й тры

панабегла зорак чалавек пад сорак

і прыблізна столькі ж слухала ўгары

памачалі ў піве песеньку на кухні

я казаў паправіць ты казаў: пасьля

ападае пена ў недапітым кухлі

тапалёвым пухам падае зямля