Горад сонца і галубоў

гопнікі трушчаць семкі
з хэлаўінаўскіх гарбузоў,
цягнік. канцавы прыпынак - 
вуліца Сяргея Лазо.

і раптам сабака
радасна кідаецца да цябе,
і ты ня ведаеш, што рабіць.

сабака 
гуляе сам па сабе,
пакуль гуляецца,
і не ў ягоных вачах,
а ў сэрцы сваім
адчуеш няёмкі дакор,

сабака не ведае, 
што жыццё яго - смерць,
а сам ён - пыл,
і што новы дзень 
ужо змятае яго ў крывавы савок,
паспрабуй патлумач яму,
што ўсе мы разам ляцім да зор...

але нават каб і ведаў,
яму, напэўна, было б усё роўна.

сабака не ведае, што не засталося надзей,
але не ў ягоных вачах,
а ў сэрцы сваім
адчуеш адчай,
і гаркоту адчуеш на вуснах

сабака ня можа дадумацца
скочыць жыццё самагубствам,
проста скокнуць з маста ў Дзвіну,
і не ў ягоных вачах -
у сэрцы сваім
адчуеш за гэта віну...

сабаку вядзе па жыцці пітное і ядомае.
паспрабуй патлумач яму пра калектыўнае безсвядомае...

сабакі ўсё ж нашмат разумнейшыя за людзей.