***

А дзяўчына крычма крычала ў тэлефон,
нібыта – ці то ён быў глухі, ці то яна – глухая,
што яна нікуды не паедзе – і гэта не заварушка, ідыёт!
І што яна яго сама першая кіне.

Думаю, яны не пажэняцца.
Прынамсі, ні ў гэтую вайну,
ні ў гэтым маі.

З ранішняга варшаўскага цягніка
знаёмы генерал падаваў мне руку
з пытаннем:
— Ці пачалася ўжо вайна,
пакуль ехаў па цябе першай вясновай раніцай?" -
— Вайна на парозе, пад стрэхамі,
размінаецца.
Страшная - уводзіць войскі, Вольная - мабілізуе рэзервы...
Нашая ж - слухае рэхамі...
Генерал,
ты гатовы ісці на вайну?
— Я гатовы.
Толькі
цябе абдыму,
дзетка.