Апошняя надзея

Свой взгляд

З кожным годам мы страчваем надзею. Мы нібыта яшчэ чакаем, працуем, намагаемся... але недзе ў глыбіні душы ўжо падрыхтаваныя да таго, што чарговы раз нас чакае параза, што амбітныя планы не будуць спраўджаныя, што мы будзем шукаць тлумачэнняў і апраўданняў. І мы іх знойдзем. Мы ведаем іх заранёў. Таму нашыя планы "без прэтэнзій", таму нават самыя невялікія дасягненні мы ацэньваем высока. "Тое, што гэта адбылося, - ужо добра, ужо вялікае дасягненне" - ці не гэта мы чуем і кажам пасля кожнай больш-меньш удалай справы?

Мы страчваем надзею не на тое, што ў краіне адбудуцца змены, а на тое, што гэта будзе плёнам нашых высілкаў. Мы ведаем, што калі-небудзь усё будзе як мае быць. Але ўсё адбудзецца "без нас" (як казаў Акудовіч), усё будзе зроблена "за нас". Калі-небудзь Беларусь будзе ўтягнута ў еўрапейскую прастору, і разам з гэтым мы атрымаем і эканамічныя, і сацыяльныя, і адукацыйныя стандарты. І нават беларуская мова атрымае сваё пачэсная месца, але не як здабытак саматоеснасці і любові беларусаў, а праз абарону праз "абарону культурнай разнастайнасці".

Ці ёсць у нас яшчэ надзея? Ці ёсць тая амбітная справа, якая не можа адбыцца "без нас" і "за нас"?

Наша апошняя надзея - Беларускі ўніверсітэт. Гэта не той Універсітэт, які з’явіцца ў нас, дзякуючы Балонскаму працэсу. Гэта Універсітэт як агульная справа, як супольнасць, як грамадскі рух да іншай Беларусі. Такі Універсітэт не "прарасце" інфраструктурай у стандартызавай еўрапейскай краіне. Універсітэт - гэта індывідуальнасць. Калектыўная, шматпакаленчая індывідуальнасць. Гэта штодзенныя высілкі супольнасці па ўтрыманню ідэі, яе развіццё. Поспехі і паразы такога Універсітэта не могуць быць вытлумачаны праз знешня чыннікі і абставіны. Ён не залежыць ад знешняга свету. Уся адказнасць на нашым розуме, адданаці, здольнасцях.

Універсітэт як грамадскі рух - гэта апошняя надзея на валоданне сваёй краінай і ўдзел у яе будучыні.

Тэкст упершыню быў апублікаваны на сайце Лятучага ўніверсітэта