Таццяна Рэвяка: На жаль, многія людзі не хочуць чуць пра праблемы з правамі чалавека

Жыхары Беларусі не жадаюць прымаць у сваё жыццё негатыў, звязаны са справамі палітычных зняволеных.

Такімі ўражаннямі падзялілася ў размове са Службай інфармацыі “ЕўраБеларусі” праваабаронца Таццяна Рэвяка, пакараная за раздачу паштовак з інфармацыяй пра Алеся Бяляцкага штрафам у 3 мільёны рублёў:

- Сваё затрыманне я расцэньваю, як незаконнае і збіраюся яго абскарджваць. Я не здзяйсняла таго правапарушэння, у якім суд прызнаў мяне вінаватай, прызначыўшы спагнанне ў выглядзе штрафу. Канешне, гэты вырак не быў нечаканым. Хоць чыста па-чалавечы я рада, што атрымала штраф, а не суткі арышту.

Але тое, што я была прызнаная вінаватай, мяне не радуе. І сваё права абскардзіць рашэнне суду я дакладна скарыстаю, як у нацыянальных судовых органах, так і праз міжнародныя механізмы. На працягу 10 сутак я збіраюся падаць касацыйную скаргу. Калі яна застанецца не задаволенай, то будуць выкарыстаныя наднацыянальныя механізмы абароны – Камітэт па правах чалавека ААН. Пра гэта мы ўжо размаўлялі з адвакаткай.

- Як бы вы параўналі гэты свой досвед затрымання міліцыяй з тымі гісторыямі, якія даводзіцца чуць ад людзей у якасці праваабаронцы?

- Досвед кожнага незаконна затрыманага – унікальны. Мне шкада, што часам даводзіца чуць пра тое, як людзей падчас затрымання збіваюць, зняважліва да іх ставяцца. І я ведаю, што такое насамрэч бывае. Але ў адносінах да мяне такога не было. Усе дзеянні, якія адбываліся са мной падчас затрымання, складання пратаколаў, асабістага дагляду – усё гэта было праведзена абсалютна карэктна і ў межах закону (калі пакінуць убаку той факт, што само затрыманне адбылося не на падставе закону).

- Ці не сапсавала гісторыя з затрыманнем пазітыўныя ўражанні ад Міжнароднага дня салідарнасці з грамадзянскай супольнасцю Беларусі?

- Пазітыву засталося значна болей. Столькі знаёмых і незнаёмых людзей узгадалі пра Алеся Бяляцкага. Гэта настолькі важна! Нашыя калегі па ўсёй краіне выходзілі на працягу некалькіх дзён на такія інфармацыяйныя акцыі, падчас якой была затрыманая я. Мы ўсе знаходзімся ў адной сітуацыі. Я вельмі радая, што з імі не здарылася тых непрыемнасцяў, якія напаткалі нас з Уладзем Лабковічам, і яны не згубілі 2 дні свайго часу. Канешне, пазітыву значна больш. І я думаю, што, магчыма, не настолькі, як нам таго хацелася, але мы прыцягваем увагу грамадскасці да справы Алеся, паказваем, што праваабаронцы ёсць, яны адкрытыя, яны ідуць да людзей, гавораць пра тыя праблемы, якія іх хвалююць, і жадаюць дапамагаць людзям у вырашэнні тых праблем, якія хвалююць іх.

- Дарэчы, якія ўражанні засталіся ў вас ад самой раздачы паштовак? Як рэагавалі людзі на матэрыялы пра Алеся Бяляцкага?

- Людзі рэагавалі па-рознаму. Хтосці браў паштоўкі і моўчкі адыходзіў. Хтосці размаўляў, распытваў. Хтосці, даведаўшыся пра справу Алеся Бяляцкага, вяртаў паштоўкі, казаў, што “мяне гэта не датычыць, я гэтага не хачу ведаць”. А хтосьці казаў “я ведаю пра гэта, і не хачу браць паштоўку”. Вельмі розная рэакцыя. Дарэчы, мяне вельмі засмуціла, што значная частка людзей не хоча чуць пра праблемы, людзі замыкаюцца ў сваіх інтарэсах. І шмат хто не хоча гэты негатыў, які, на жаль, прысутнічае ў справе Алеся, прымаць у сваё жыццё.