Ігар Бабкоў стаў пераможцай літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца

Кніга "Хвілінка. Тры гісторыі" была прызнаная найлепшай кнігай года на беларускай мове ў жанрах мастацкай прозы і эсэістыкі.

 

На ўрачыстай цырымоніі ў кангрэс-холе сталічнага гатэля "Вікторыя" увечары 2 чэрвеня  філосаф атрымаў чэк на суму 10 тысяч еўра ад партнера прэміі "Ідэя Банка".

 

Уладальнікам  II месца стаў Артур Клінаў з кнігай "Шклатара". Менавіта ён паедзе ў творчы адпачынак на выспу Готланд у Швецыю.

 

Узнагарода за III месца - творчы адпачынак ў польскім Уроцлаве - дасталася Вінцэсю Мудрову за зборнік апавяданняў "Багун".

 

Нагадаем, што ў шорт-ліст  сёлетняй прэміі трапілі Ігар Бабкоў, Алена Брава, Сяргей Вераціла, Артур Клінаў, Вінцэсь Мудроў і Людміла Рублеўская.

 

 

 

Гэта гісторыя пра адну мінскую кавярню. Аповед пра трох герояў, якія трапляюць у яе пры канцы васьмідзясятых і адтуль не выходзяць.

Тры сябры: паэт, змагар, спявачка. Кожны з іх, пражываючы эпохі, трымаецца свайго выбару. 

Паэт застаецца сярод шаманства словаў. Змагар ідзе да канца, хаця й разумее, што ў гэтым спектаклі больш няма за што змагацца. Спявачка хоча знайсці музыку кону і з ёй супасці. З іншага боку, ёсць другі план. Метафізічны. З гэтай перспектывы перад намі - алхімічная гісторыя пра mysterium coniunctionis, магічны тэатр душы, персанажы якога прыбраныя ў вопратку часу.

 

Раман пра месцы, у якія мы трапляем, і месцы, у якіх мы застаемся.

 

Адразу пасля прэміявання была зладжаная бліц-прэс-канферэнцыя Ігара Бабкова - наўпрост у фае "Вікторыі".

 

 

- Усе пяць аўтараў - адны з маіх улюбёных. І мне страшна прыемна было знаходзіцца вось у такім асяродку. Пры гэтым, пераважна, гэта маё пакаленне, пакаленне "Тутэйшых". І я страшна рады, акрамя таго, што за самога сябе, за тое, што "Тутэйшыя" крышачку наўздагон свайму часу, прапусціўшы 90-я, падчас якіх яны займаліся чым заўгодна, але толькі не пісалі кнігі, цяпер даганяюць - з'яўляецца літаратура.

 

 

- Патрачу на добрыя справы. У мяне нават ужо ёсць першыя ідэі. Але гэта - таемна. Добрая справа не мусіць быць публічнай - яе трэба рабіць ціха, так, каб ніхто не ведаў. Інакш гэта тады не патрапляе ў карму.

 

 

- Можа быць яшчэ не рукапіс, але дзве траціны ўжо на стале ляжыць. Але нельга гаварыць пра кнігу, пакуль яна не выйшла.